Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

genas M

  • 1 gena

    gĕna, ae, and more freq. gĕnae, ārum, f. [Sanscr. hanus, jaw; ganda, cheek; cf. Gr. genus; Germ. Kinn], lit., the upper part of the face, from the cheek-bones to the eyelids; hence, in gen., a cheek; plur., the cheeks (cf.: bucca, mala).
    I.
    Lit.:

    genae ab inferiore parte tutantur subjectae leniterque eminentes,

    Cic. N. D. 2, 57, 143; cf. Plin. 11, 37, 57, § 156 sqq.
    (α).
    Plur.:

    ad haec omnia exprimenda in palpebris etiam et genis est quoddam deserviens iis ministerium,

    Quint. 11, 3, 77; cf. Plin. 23, 1, 24, § 49:

    ad genarum crassitudines et oculorum albugines,

    id. 32, 9, 31, § 98: MVLIERES GENAS NE RADVNTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 23 fin.; Plin. 11, 37, 58, § 157; Fest. s. v. radere, p. 273 Müll.: lacrimae peredere humore exsangues genas, Poët. (perh. Pacuv.) ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26; cf.:

    manat rara meas lacrima per genas,

    Hor. C, 4, 1, 34:

    lacrimis humectent ora genasque,

    Lucr. 1, 920; cf. id. 2, 977; 3, 469:

    pulchrae,

    Hor. C. 4, 13, 8: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. p. 94 Müll. (Trag. Rel. p. 103 Rib.):

    pilosae,

    Cic. Pis. 1, 1:

    erasae,

    Prop. 4 (5), 8, 26:

    tum mihi prima genas vestibat flore juventa,

    Verg. A. 8, 160:

    leves,

    Quint. 12, 10, 8:

    confusa pudore sensi me totis erubuisse genis,

    Ov. H. 21, 112; Vulg. Cant. 1, 9 al.—
    (β).
    Sing.: atque genua comprimit arta gena, i. e. presses (beseechingly) the cheek close to his knee, Enn. ap. Isid. Orig. 11, 1, 109 dub. (cf. Vahl. Enn. p. 176):

    genam non leviter perstringere,

    Suet. Claud. 15 fin.:

    gena inferior, superior,

    Plin. 11, 37, 57, § 156 (v. above).—
    II.
    Transf.: genae (not in sing.).
    A.
    In Ennius for palpebrae, the eyelids: genas Ennius palpebras putat, cum dicit hoc versu: Pandite sulti' genas et corde relinquite somnum, Paul. ex Fest. s. h. v. p. 94 Müll. (Ann. v. 521 Vahl.): imprimitque genae genam, Enn. ap. Serv. Verg. A. 6, 686 (Trag. v. 436 Vahl.).—
    B.
    The eye or eyes ( poet.):

    exustaeque tuae mox, Polypheme, genae,

    Prop. 3, 12 (4, 11), 26:

    cornicum immeritas eruit ungue genas,

    id. 4 (5), 5, 16; Ov. P. 2, 8, 66; id. H. 20, 206.—
    C.
    The sockets of the eyes:

    expilatque genis oculos,

    Ov. M. 13, 562.

    Lewis & Short latin dictionary > gena

  • 2 genae

    gĕna, ae, and more freq. gĕnae, ārum, f. [Sanscr. hanus, jaw; ganda, cheek; cf. Gr. genus; Germ. Kinn], lit., the upper part of the face, from the cheek-bones to the eyelids; hence, in gen., a cheek; plur., the cheeks (cf.: bucca, mala).
    I.
    Lit.:

    genae ab inferiore parte tutantur subjectae leniterque eminentes,

    Cic. N. D. 2, 57, 143; cf. Plin. 11, 37, 57, § 156 sqq.
    (α).
    Plur.:

    ad haec omnia exprimenda in palpebris etiam et genis est quoddam deserviens iis ministerium,

    Quint. 11, 3, 77; cf. Plin. 23, 1, 24, § 49:

    ad genarum crassitudines et oculorum albugines,

    id. 32, 9, 31, § 98: MVLIERES GENAS NE RADVNTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 23 fin.; Plin. 11, 37, 58, § 157; Fest. s. v. radere, p. 273 Müll.: lacrimae peredere humore exsangues genas, Poët. (perh. Pacuv.) ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26; cf.:

    manat rara meas lacrima per genas,

    Hor. C, 4, 1, 34:

    lacrimis humectent ora genasque,

    Lucr. 1, 920; cf. id. 2, 977; 3, 469:

    pulchrae,

    Hor. C. 4, 13, 8: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. p. 94 Müll. (Trag. Rel. p. 103 Rib.):

    pilosae,

    Cic. Pis. 1, 1:

    erasae,

    Prop. 4 (5), 8, 26:

    tum mihi prima genas vestibat flore juventa,

    Verg. A. 8, 160:

    leves,

    Quint. 12, 10, 8:

    confusa pudore sensi me totis erubuisse genis,

    Ov. H. 21, 112; Vulg. Cant. 1, 9 al.—
    (β).
    Sing.: atque genua comprimit arta gena, i. e. presses (beseechingly) the cheek close to his knee, Enn. ap. Isid. Orig. 11, 1, 109 dub. (cf. Vahl. Enn. p. 176):

    genam non leviter perstringere,

    Suet. Claud. 15 fin.:

    gena inferior, superior,

    Plin. 11, 37, 57, § 156 (v. above).—
    II.
    Transf.: genae (not in sing.).
    A.
    In Ennius for palpebrae, the eyelids: genas Ennius palpebras putat, cum dicit hoc versu: Pandite sulti' genas et corde relinquite somnum, Paul. ex Fest. s. h. v. p. 94 Müll. (Ann. v. 521 Vahl.): imprimitque genae genam, Enn. ap. Serv. Verg. A. 6, 686 (Trag. v. 436 Vahl.).—
    B.
    The eye or eyes ( poet.):

    exustaeque tuae mox, Polypheme, genae,

    Prop. 3, 12 (4, 11), 26:

    cornicum immeritas eruit ungue genas,

    id. 4 (5), 5, 16; Ov. P. 2, 8, 66; id. H. 20, 206.—
    C.
    The sockets of the eyes:

    expilatque genis oculos,

    Ov. M. 13, 562.

    Lewis & Short latin dictionary > genae

  • 3 gena

    gĕna, ae, f. (surtout au plur.) [st2]1 [-] joue. --- Suet. Claud. 15. [st2]2 [-] paupière. --- Plin. 11, 57.    - gena inferior, gena superior, Plin. 11, 37, 57, § 156: paupière inférieure, paupière supérieure.    - columbae unā genā connivent, Plin.: les colombes dorment en ne fermant qu'un oeil.    - v. genae.
    * * *
    gĕna, ae, f. (surtout au plur.) [st2]1 [-] joue. --- Suet. Claud. 15. [st2]2 [-] paupière. --- Plin. 11, 57.    - gena inferior, gena superior, Plin. 11, 37, 57, § 156: paupière inférieure, paupière supérieure.    - columbae unā genā connivent, Plin.: les colombes dorment en ne fermant qu'un oeil.    - v. genae.
    * * *
        Gena, huius genae. Plin. Toute la joue comprenant depuis le sourcil jusques au menton. C'est aussi la peau qui couvre l'oeil quand on cligne.
    \
        Ingenuae genae pictae rubore. Ouid. Quand on rougit de honte.
    \
        Pubentes. Virgil. Quand la barbe commence à venir.
    \
        Carpere genas. Cic. Esgratigner les joues, Descirer.
    \
        Declinare genas. Stat. Clorre les yeulx.
    \
        Humectare genas. Senec. Plorer.
    \
        Hument incultae fonte perenne genae. Ouid. Je pleure continuellement et incessamment.
    \
        Tum mihi prima genas vestibat flore iuuentus. Virgil. La barbe me commencoit à venir.
    \
        Vmbratus genas. Stat. Qui ha les joues ombragees de barbe, Barbu.

    Dictionarium latinogallicum > gena

  • 4 gena

    gena, ae, f., gew. Plur. genae, ārum, f. (altind. hánu-h, Kinnbacke, griech. γένυς, Kinn, gotisch kinnus, Wange, ahd. kinni, Kinnlade, Backe), I) die fleischige Erhöhung unterhalb des Auges, zwischen Schläfe und Unterkiefer, deren Farbe Gemütsstimmung, Gesundheit, Krankheit usw. anzeigt, die Wange, Sing., Suet. Claud. 15, 4, Plur. = die Wangen, Cic., Hor. u.a. – zuw. auch, wie unser Wange, als edlerer Ausdruck für die ganze Backe, bes. als Sitz des Barthaares, genae leves, Quint.: tum mihi prima genas vestibat flore iuventa, Verg. – II) meton.: a) das Augenlid, imprimitque genae genam, Enn. fr. scen. 427. – Plur. = die Augenlider, pandite genas, Enn.: oculis rigentibus et genis stantibus, Plin.: ferro rescinduntur genae (der Hühner), Col. – b) die Augenhöhle, expilatque genis oculos, Ov. met. 13, 562. – c) die Augen, cornicum immeritas eruit ungue genas, die Augen der unschuldigen Krähen, Prop.: et patiar fossis lumen abire genis, Ov.

    lateinisch-deutsches > gena

  • 5 rado

    rādo, ĕre, rāsi, rāsum - tr. - [st1]1 [-] racler, ratisser, gratter, écorcher.    - mulieres genas ne radunto, Tab.: que les femmes ne s'égratignent pas les joues!    - radebat pedibus terram, Plaut. Aul.: (le corbeau) grattait la terre de ses pattes. [st1]2 [-] affecter désagréablement, choquer, blesser.    - aures delicatas radere, Quint. 3, 1, 3.    - teneras auriculas mordaci radere vero, Pers. 1, 107.    - pallentes radere mores, Pers. 5, 15. [st1]3 [-] raser, tondre, faire la barbe. [st1]4 [-] racler, nettoyer, balayer, polir. [st1]5 [-] toucher en passant, raser, effleurer, côtoyer. [st1]6 [-] enlever, détruire, effacer, rayer (un nom). [st1]7 [-] ruiner, rafler l'argent.    - damnosa canicula quantum raderet, Pers. 3, 50.    - ista tonstrix non tondet, radit, Mart. 2, 17, 5: cette barbière ne tond pas, elle vous rase jusqu'à la peau (= elle vous ruine).
    * * *
    rādo, ĕre, rāsi, rāsum - tr. - [st1]1 [-] racler, ratisser, gratter, écorcher.    - mulieres genas ne radunto, Tab.: que les femmes ne s'égratignent pas les joues!    - radebat pedibus terram, Plaut. Aul.: (le corbeau) grattait la terre de ses pattes. [st1]2 [-] affecter désagréablement, choquer, blesser.    - aures delicatas radere, Quint. 3, 1, 3.    - teneras auriculas mordaci radere vero, Pers. 1, 107.    - pallentes radere mores, Pers. 5, 15. [st1]3 [-] raser, tondre, faire la barbe. [st1]4 [-] racler, nettoyer, balayer, polir. [st1]5 [-] toucher en passant, raser, effleurer, côtoyer. [st1]6 [-] enlever, détruire, effacer, rayer (un nom). [st1]7 [-] ruiner, rafler l'argent.    - damnosa canicula quantum raderet, Pers. 3, 50.    - ista tonstrix non tondet, radit, Mart. 2, 17, 5: cette barbière ne tond pas, elle vous rase jusqu'à la peau (= elle vous ruine).
    * * *
        Rado, radis, rasi, rasum, radere. Colum. Racler, Ratisser, Raser.
    \
        Radere caput et genas. Sueton. Raire, Raturer.
    \
        Radit coruus terram. Plaut. Grate.
    \
        Radit iter liquidum, celeres neque commouet alas. Virg. La colombe fend, et passe l'air sans debatre les ailes.
    \
        Proxima Circeae raduntur littora terrae. Virg. On navige rasibus les rivages de, etc. Les navires passent tout rasibus.
    \
        Aures radere. Quint. Racler, ou ratisser les oreilles, et les fascher: comme quand on chante trop rudement, ou on dit chose qui desplaist.
    \
        Nomen Pisonis radendum fastis censuit. Tacit. Digne d'estre raclé et effacé du livre, etc.

    Dictionarium latinogallicum > rado

  • 6 gena

    gena, ae, f., gew. Plur. genae, ārum, f. (altind. hánu- h, Kinnbacke, griech. γένυς, Kinn, gotisch kinnus, Wange, ahd. kinni, Kinnlade, Backe), I) die fleischige Erhöhung unterhalb des Auges, zwischen Schläfe und Unterkiefer, deren Farbe Gemütsstimmung, Gesundheit, Krankheit usw. anzeigt, die Wange, Sing., Suet. Claud. 15, 4, Plur. = die Wangen, Cic., Hor. u.a. – zuw. auch, wie unser Wange, als edlerer Ausdruck für die ganze Backe, bes. als Sitz des Barthaares, genae leves, Quint.: tum mihi prima genas vestibat flore iuventa, Verg. – II) meton.: a) das Augenlid, imprimitque genae genam, Enn. fr. scen. 427. – Plur. = die Augenlider, pandite genas, Enn.: oculis rigentibus et genis stantibus, Plin.: ferro rescinduntur genae (der Hühner), Col. – b) die Augenhöhle, expilatque genis oculos, Ov. met. 13, 562. – c) die Augen, cornicum immeritas eruit ungue genas, die Augen der unschuldigen Krähen, Prop.: et patiar fossis lumen abire genis, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gena

  • 7 genae

        genae ārum, f     the cheeks: eminentes: exsangues genas: Effusae genis lacrimae, V.: siccat genas, O.: mihi prima genas vestibat flore iuventa, V.: Expilat genis oculos, O.

    Latin-English dictionary > genae

  • 8 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 9 gena

    Латинско-русский словарь > gena

  • 10 inficio

    īn-ficio, fēcī, fectum, ero (facio), mit etwas anmachen, d.h. mit etwas so vermischen, daß es dessen Geschmack od. Farbe annimmt u. so seine natürliche Beschaffenheit wenn nicht verliert, doch verändert, I) im allg.: hoc (dictamno) fusum labris splendentibus amnem (= aquam) inficit, macht das Wasser mit Diktamnum an = teilt ihm seine Kraft mit, indem sie den Saft aus den Stengeln ausdrückt, Verg.: pinnas, quas meo gremio nectarei fontis infeci, mit nektarischem Quell befeuchtet, Apul.: aër infectus (verseuchte), Plin. – carnes lasere infectae, angemacht, Apul.: alieno sapore infici, den Geschmack von anderen Dingen annehmen (v. Oliven), Plin.: mel infectum fronde, der den Laubgeschmack angenommen hat, Plin. – poet., Scythas tepidā Phoebus inficiet rotā = beleuchten u. erwärmen, Sen. poët.

    II) insbes.: A) mit einer Farbe anmachen, tränken = färben, 1) eig.: lanas, Plin.: infecta conchylio lana, Plin.: cera etiam, quā ungere solent naves, inficitur (sc. colore Veneto), wird damit gefärbt, Veget. mil. – v. Bemalen, se vitro (v. den Britanniern), Caes.; vgl. Britanni vitro corpora (am K.) infecti, Mela: palpebrae infectae mulieribus, Plin.: lumina caeruleis infecta notis, Claud. – v. Färben, Tränken mit Blut, aequor, rives sanguine, Hor.: undas hostili cruore, Val. Max.: quem locum Galba moriens sanguine infecerat, Tac.: cum quidem eius civili sanguine non inquinatas solum manus, sed infectas ait, Sen. rhet: infectas sanguine habere manus, Prop.: arma sanguine sparsoque infecta cerebro, Verg.: so auch bl. inf. flumina, Lact.: infecta maria, Plin. pan. – v. Färben der Wolken durch die Sonne, sic ut nubes infici possint, ita sol ad hoc apte ponendus est, Sen. – v. Bräunen, Schwärzen der Sonne usw., infecta lintea, schwarze Segel, Catull.: infecti sole populi, Plin.: (Phoebus) flammā propiore nudos inficit Indos, Sen. poët.: veluti infecta fumo iaspis, Plin. – v. Verdunkeln des Tageslichts durch Rauch usw., nigri volumina fumi infecere diem, Ov.: (Megaera) Phoebi serenos infecit radios, Claud. – v. Verdunkeln des Feuers der Augen, nox oculorum infecerat ignes, Claud. – v. Röten der Wangen, des Antlitzes, niveas infecerat igni solque pudorque genas, erglühen lassen, Claud.: rubor igneus inficit ora, Lucan.: ut virgo deducta marito inficitur teneras, ore rubente, genas, die Wangen der Braut erglühen, Tibull. – v. Entfärben der Gesichtsfarbe, ora pallor albus inficit, Hor.: infectae pallore genae, Claud.

    2) übtr., benetzen, tränken (puer) iam infici debet iis artibus, quas si dum est tener combiberit, ad maiora veniet paratior, Cic. de fin. 3, 9: qui magisterio quodam et ductu vitae colorat mores adulescentium et velut murice probitatis inficit, Ambros. de off. 1, 43, 211: quemadmodum lana quosdam colores semel ducit, quosdam nisi saepius macerata et recocta non perbibit, sic alias disciplinas ingenia, cum accepere, protinus praestant; haec (sc. sapientia) nisi alte descendit et diu sedit et animum non coloravit, sed infecit, nihil ex his, quae promiserat, praestat, dem G. nicht die volle Färbung, sondern nur einen äußern Anstrich gegeben, Sen. ep. 71, 31: crebrae et muliebribus blandimentis infectae epistulae, Tac. hist. 1, 74.

    B) mit etwas Schädlichem, mit Gift usw. anmachen, tränken = vergiften, 1) eig.: nos sagittas tingimus..., flumina inficimus, Plin. – ubi fontes potu infecit (serpens), Sen.: pocula veneno infecta, Iustin. – poet., Gorgoneis Alecto infecta venenis, angetan mit den Schlangenhaaren (u. daher vergiftend), Verg. – vom Vergiften, Verpesten, Anstecken durch pestilenzialische Dünste und Krankheiten, quique halitus exit ore niger Stygio vitiatas inficit herbas, Ov.: infectum caelum, Claud.: corrupitque lacus, infecit pabula tabo, Verg.: infice tabe tuā natarum Cecropis unam, Ov.: aliquis locus urinā infectus, Schol. Pers. 1, 112.

    2) übtr., vergiften, verpesten, anstecken, beflecken (aber stärker als inquinare), nos umbris, deliciis, otio, languore animum infecimus, Cic.: qui teneros et rudes cum acceperunt, inficiunt et flectunt, quo volunt, Cic.: diu in istis vitiis iacuimus; elui difficile est; non enim inquinati sumus (befleckt), sed infecti (angesteckt), Sen.: ut cupiditatibus principum et vitiis infici solet tota civitas, sic emendari et corrigi continentiā, Cic.: qui hinc integri et sinceri Romam eunt... imbuti illinc et infecti Romanis delenimentis redeunt, Liv.: legiones velut tabie infectae, Tac.: rex hostium artibus infectus, Tac.: ebenso homines superstitione infecti, Tac. – vereor, ne hoc, quod infectum est, serpat longius, die jetzige Ansteckung = der bereits angerichtete Schaden, Cic. ad Att. 1, 13, 3. – poet., aliis sub gurgite vasto infectum eluitur scelus, das Verbrechen, von dem sie angesteckt wurden, der Sünde Schandfleck, Verg. Aen. 6, 741 sq.

    lateinisch-deutsches > inficio

  • 11 inumbro

    in-umbro, āvi, ātum, āre, I) mit Schatten bedecken, beschatten, überschatten, verdunkeln, 1) eig., v. den Wolken, terra inumbratur quā nimbi cumque feruntur, Lucr. 5, 289: inumbrante vesperā, da der Abend einbrach, Tac. hist. 3, 19. – bes. v. Bäumen, Sträuchern, vestibulum, Verg.: cunctas dominationis suae partes, Val. Max.: exstructos toros obtentu frondis, Verg.: ora coronis, Lucr.: quae (areola) quattuor platanis inumbratur, Plin. ep.: nemora, quibus (Anio) inumbratur, Plin. ep.: multā riparum amoenitate inumbratus (Cydnus), Curt.: amnis viventibus utrimque silvis inumbratus, Quint. – v. Tüchern usw., velis forum, Plin. 19, 24: stridentia colla Gorgonos (= Gorgonis) obtentu pallae fulgentis inumbrat, Claud. rapt. Pros. 2, 26. – v. Barte, ante genas dulces quam flos iuvenilis inumbret, Claud. Olybr. et Prob. cons. 69: iuvenis quidam commodum lanoso barbitio genas inumbrans, Apul. met. 5, 8. – 2) übtr., verdunkeln, in Schatten stellen, verschleiern, imperatoris adventu legatorum dignitas inumbratur, Plin. pan. 19, 1: ne luctuosum monumentum laeta saecula inumbrare videatur, Cod. Iust. 1, 17, 2. § 6: inumbrata quies, verschleierte, scheinbare, Cels. dig. 41. 2, 18. § 1: Ggstz., quibus breviter expositum est et quod antea obtinebat (galt) et quod postea desuetudine inumbratum ab imperiali remedio illuminatum est (ans Licht gezogen worden ist), Iustin, inst. prooem. § 5. – II) im Schattenrisse entwerfen, solarium, Varro LL. 6, 4.

    lateinisch-deutsches > inumbro

  • 12 labor [1]

    1. lābor, lāpsus sum, lābī (vgl. griech. ὀ-λιβρός, schlüpfrig u. ahd. slīfan, gleiten), sich auf einer glatten Oberfläche sanft hinbewegen, gleiten, schlüpfen, schweben, hingleiten, hinschlüpfen, hinschweben, u. abwärts = herabgleiten, -schlüpfen, -schweben, u. als Anfang des Fallen = sinken, absol., od. konstr. m. ad, in, inter, per, sub, super, ab, de, ex u. m. bl. Abl., I) im allg.: 1) eig.: α) v. lebl. Subjj., zB. v. Schlangen, non squamoso ventre, Prop.: per sinus crebros et magna volumina, Ov.: circa donaria, Ov.: circum tempora, sich schlängeln, Ov.: inter vestes et levia tempora, Ov.: angues lapsi in diversum, Iul. Obsequ.: populus in diversa labitur, verläust sich nach verschiedenen Richtungen, Iustin.: abwärts, montibus, Val. Flacc. – v. Schwimmenden, per aequora, Ov.: in magno mari, Ov.: medio amne, Ov. – v. Schiffenden, rate per aequora, Ov.: aquā, Prop. – v. Fliegenden, auf Fittichen Schwebenden, per auras, Ov.: pennis, entschweben, von Merkur, Verg.: aufwärts, sub sidera, entschweben, Verg.: abwärts, polo, Verg. – vom auf dem Wagen durch die Lüfte fahrenden Mars, pronum per aëra, Ov. – v. Herabsteigenden, per funem demissum labi, Verg.: im Bilde, labi per iter declive senectae, Ov. – v. Herabsinkenden, semianimem od. moribundum ex equo, Liv., suffosso equo, Tac., u. bl. equo, Hor.; vgl. multis labentibus ex equis aut desilientibus, Liv.: labi ex rupe, Curt.: ex arbore, Capit.: per gradus, die Stufen hinabfallen, Liv.: super terram, hinsinken, Liv. – β) v. lebl. Subjj.: quia continenter laberentur et fluerent omnia, Cic.: in vanum manus lapsa, die einen Fehlhieb getan, Curt.: cum tela de testudine laberentur, Curt.: tum (illud iaculum) leni impetu labitur, gleitet sanft (auf dem Wasser) dahin, Min. Fel. – abwärts, lapsa cadunt folia, Verg.: lapsus ab arbore ramus, Ov.: lapsae lacertis, nullo solvente, catenae, Ov. – v. Kleidern und Waffen, soluta ac velut labens undique toga, Quint.: tergo velamina lapsa, Ov.: labentibus super corpus armis, Liv. – v. Sternen u. dgl., vagā et mutabili ratione, Cic.: advorsum nimbos, Lucr.: caelo, dahingleiten am usw., Verg.: abwärts, ab aethere, Ov.: de caelo, Verg.: ignem de caelo lapsurum, Capit. – v. Schiffen, vadis, Verg. – v. Gewässern, gleiten, dahingleiten, fließen, cum labantur assidue flumina, quaedam concitata rapiantur, Sen.: altissima quaeque flumina minimo sono labi, Curt.: altis ripis, dahingleiten, Hor.; aber sinistrā ripā, hinwegströmen über usw., Hor.: per CCC stadia, Curt.: sub terras, sub magna terra, Ov.: abwärts, e fontibus, Curt.: diversis de partibus (al. fontibus), Ov.: vertice silvae, Ov.: quantum aquarum per gradus cum fragore labentium, Sen.: zurück, in caput (Quelle) suum retro, Ov.: prius vasto labentur flumina ponto, quam etc., Prop.: vado labente, die Flut zurück-, abfloß, Tac. – v. Tränen, rinnen, träufeln, in genas, Hor.: per genas in ensem, Ov.: ex oculis, Ov. – v. anderen Flüssigkeiten, fließen, rinnen, träufeln, in proximum mare (vom flüssigen Bernstein), Tac.: truncis cavis, vom Honig, Hor.: quid sit, quod guttatim faciat pluviam labi, Amob.: pressus pavore sanguis tardius labebatur, floß (hervor), Tac. – vom Feuer, in porticus, hinüberschlagen in usw., Tac. – v. Übeln usw., die allmählich in den Körper dringen, sich verbreiten, frigus per artus labitur, Ov.: dolor lapsus ad artus, Verg.: penitus in viscera lapsum serpentis furiale malum, Verg.: somnus labitur in artus, Ov.

    2) übtr.: a) gleiten, rinnen, α) v. leb. Subjj.: sed labor longius, ad propositum revertar, ich gerate, ich verliere mich zu weit (in der Rede), Cic.: u. so quin labebar longius, nisi me retinuissem, Cic. – cadere spe dicuntur, qui levati animo a summo ad inferiora labuntur, Donat. Ter. Andr. 3, 5, 12. – β) v. lebl. Subjj.: ilico res foras labitur, liquitur, rinnt das Geld ihm aus dem Hause und zerfließt, Plaut.: brevitate et celeritate syllabarum labi putat verba proclivius, Cic.: sunt (vitia) in lubrico incitataque semel proclivi labuntur sustinerique nullo modo possunt, Cic. – v. der Rede, oratio sedate placideque labitur, gleitet (fließt) dahin, Cic. or. 92: prosā incipit (sermo eius), versu labitur, pedestri oratione finitur, Hieron. epist. 53, 8. – v. Zeit u. Leben, dahingleiten, entrinnen, verfließen, assiduo labuntur tempora motu, non secus ac flumen, Ov.: labitur occulte fallitque volubilis aetas, ut celer admissis labitur amnis aquis, Ov.: cito pede labitur aetas, Ov.: tardo pede lapsa vetustas, Ov.: u. so labuntur tempora, anni, lustra, Hor. u.a. Dichter. – b) mit Angabe des Ziels, zu etwas sich hinneigen, in etw. sinken, auf od. in etw. verfallen, geraten, α) v. leb. Subjj.: labor eo, ut assentiar Epicuro, fühle mich zur Ansicht des E. hingezogen, Cic.: labi ad illos, qui etc., Cic.: veremini, ne labar ad opinionem, möchte dem Wahne verfallen, Cic.: labi in errorem emendabilem, Liv.: in luxuriam, in segnitiam, Iustin.: in vitium, Hor.: in somnum, in soporem, Petron. – β) v. lebl. Subjj.: civitatum mores lapsi ad mollitiem, Cic.: omnia in externum lapsa sunt morem, Curt.

    II) prägn.: A) = delabi, abgleiten, abkommen, vorbeigleiten, 1) eig.: si viā lapsus est (bildl.), Sen.: cum superiacta tela de testudine laberentur, Tac.: ne adiectae voces laberentur atque errarent, priusquam sensus (auditus) ab his pulsus esset, Cic. – 2) übtr.: hāc spe lapsus, in der Hoffnung getäuscht, Caes.: labi facultatibus, um sein Vermögen kommen, ICt.

    B) = ab- od. ausgleiten, straucheln, ausgleitend, strauchelnd fallen, 1) eig.: agaso pede lapsus, Hor. – homini nequam lapso et ut allevaretur roganti, ›Tollat te‹, inquit, ›qui novit‹, Quint. – 2) übtr.: straucheln, a) = irre werden, mente, wahnsinnig werden, Cels.: u. so lapsi mente, wahnsinnig (Ggstz. sui compotes), Cels. – labi memoriā, einen Gedächtnisfehler begehen, Suet. – u. geistig od. moralisch irren, fehlen, sich vergehen, erravit, lapsus est, non putavit, Cic.: opinione labi posse, voluntate a re publica dissidere nullo pacto posse, Cic.: in alqa re consilio od. casu lapsum esse, Cic.: consilio id magis quam furore lapsos fecisse, Liv.: labi per errorem, Cic., od. errore, ICt.: labi propter imprudentiam, Cic.: imprudentiā lapsum aliquid facere (Ggstz. scientem aliquid delinquere), Liv.: labi imperitiā, ICt.: in quo vorbo lapsa consuetudo deflexit de via, Cic.: labi in officio, Cic.: in his labi et cadere, Cic.: qua in re si mediocriter lapsus sum, defendes meum tolerabile erratum, Cic.: numquam labere, si te audies, Cic.: qui sero lapsum revocatis, Prop. – b) straucheln = zum Falle geneigt sein, dem Falle nahe sein (s. Halm Cic. Phil. 2, 51), equitem Romanum non libidine, non turpibus impensis atque iacturis, sed experientiā patrimonii amplificandi labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fide, hodieque sustinet, Cic.: cum labentem et prope cadentem rem publicam fulcire cuperetis, Cic.: ferre praesidium labenti et inclinatae paene rei publicae, Cic.: labente deinde paulatim disciplinā, Liv.: labente iam causā decem virorum, Liv.: vidi ego labentes (weichenden) acies et tela caduca, Prop.

    C) = elabi, herausfallen, 1) eig.: viscera lapsa, Ov. u. Lucan.: forte lapsa vox, entschlüpfte, entfallene, Tac. – v. Pers., entgleiten, entschlüpfen, e manibus custodientium, Curt.: custodiā, Tac. – 2) übtr.: quam nostro illius labatur pectore vultus, entschwindet, Verg. ecl. 1, 63.

    D) herabgleiten, -sinken = schlapp herabhängen, lapsa catena, schleppende, Prop.: tenuata de nexibus membra labuntur, Ps. Quint. decl. – bes. v. Gliedern Sterbender, caput labens et iam languentia colla levat, Lucan.: malae labentes, herabsinkende Kinnladen, Suet.: lapsae genae, Sen. poët. – neutr. pl. subst., firmamenta fluidorum ac labentium, des Schlotterigen u. Schlappen, Sen. ep. 102, 25.

    E) sinken, hinsinken, zusammensinken, 1) eig.: α) v. Pers.: calor ossa reliquit, labitur, Verg.: sub onere labitur, erliegt der Last, Petron.: multi sine morte labuntur, Petron. – β) v. lebl. Subjj., u. zwar v. Gebäuden usw., zusammen-, einsinken, vor Alter verfallen, lapso fundamento, Curt.: lapsura domus, Ov.: donec labentes deorum aedes refeceris, Hor. – v. den Augen Schlafender, zufallen, zusinken, labentes ocelli, Prop.: lapsi somno ocelli, Prop. – u. Sterbender, brechen, labuntur frigida leto lumina, Verg.: labentes oculos condere (zudrücken), Ov.: dum labentes oculi ad nostras exclamationes nostrosque planctus admissā paulatim luce laxantur, Ps. Quint. decl. Vgl. Burmann Ov. am. 3, 5, 1; trist. 3, 3, 44.

    2) übtr.: a) sinken = hinschwinden, vom Lebensatem, labens anima, Tac.: labi spiritum nec ultra biduum duraturum, Tac. – dah. v. Sterbenden, denen die Sinne vergehen, in den Tod sinken, sterben, laberis Oebalide, primā fraudate iuventā, Verg.: labimur (mir schwinden die Sinne), i, miseram solare parentem, Stat.: ille oculis extremo errore solutis labitur, Stat. – b) sinken = verfallen, in Verfall geraten, miserere domus labentis, Verg.: u. so labens regia, Iustin.: lapsum genus, Verg.: labente paulatim disciplinā, Liv.: ut magis magisque mores lapsi sint, tum ire coeperint praecipites, Liv.: fides lapsa, Ov. – / Parag. Infin. labier, Cic. Arat. 226. Lucr. 4, 443. Hor. ep. 2, 1, 94. – Partic, labundus, a, um, hinstürzend, unda sub undis labunda, Acc. tr. 570.

    lateinisch-deutsches > labor [1]

  • 13 expungo

    expungo, ĕre, punxi, punctum - tr. - [st2]1 [-] effacer, rayer, raturer, biffer. [st2]2 [-] vérifier, viser, contrôler, marquer, noter. [st2]3 [-] terminer, achever.    - expungere cutem (genas), Mart.: raser, faire la barbe.    - expungere munus munere, Sen. Ben. 4, 40, 4: effacer un présent par un présent.
    * * *
    expungo, ĕre, punxi, punctum - tr. - [st2]1 [-] effacer, rayer, raturer, biffer. [st2]2 [-] vérifier, viser, contrôler, marquer, noter. [st2]3 [-] terminer, achever.    - expungere cutem (genas), Mart.: raser, faire la barbe.    - expungere munus munere, Sen. Ben. 4, 40, 4: effacer un présent par un présent.
    * * *
        Expungo, expungis, expunxi, expunctum, expungere. Abolir une escripture par petis poincts qu'on met au dessoubs de chascune lettre ne la maniere des anciens, Effacer.
    \
        Expungere nomen debitoris. Plaut. Payer la debte d'aucun.
    \
        Expungere rationes. Hermogenianus. Ouir et examiner un compte.
    \
        Stipendiis expungi. Paulus. Estre privé des gages, Estre cassé et mis hors de l'estat et gages, Desenroulé.

    Dictionarium latinogallicum > expungo

  • 14 inficio

    infĭcĭo, ĕre, fēci, fectum [in + facio] - tr. - [st2]1 [-] placer dans, plonger, tremper, mélanger, imprégner, pénétrer. [st2]2 [-] teindre, colorer. [st2]3 [-] pénétrer (l'esprit). [st2]4 [-] altérer, gâter, corrompre, infecter, empoisonner.    - omnes se Britanni vitro inficiunt, Caes. B. G. 5: les Bretons se teignent en bleu extrait du pastel.    - inficere arma sanguine, Virg.: teindre les armes de sang.    - albus ora pallor inficit, Hor. Epod. 7, 15: la pâleur livide couvre leurs visages.    - inficitur teneras ore rubente genas, Tib. 3, 4, 32: une rougeur colore son visage aux joues tendres.    - infici debet (puer) iis artibus, Cic. Fin. 3, 2, 9: (l'enfant) doit se pénétrer de ces principes.    - principum vitiis infici, Cic. Leg. 3, 13, 30: être infecté par les vices des grands.    - inficere animum: imprégner l’âme.    - desidiâ animum inficere: corrompre l’âme par la paresse.
    * * *
    infĭcĭo, ĕre, fēci, fectum [in + facio] - tr. - [st2]1 [-] placer dans, plonger, tremper, mélanger, imprégner, pénétrer. [st2]2 [-] teindre, colorer. [st2]3 [-] pénétrer (l'esprit). [st2]4 [-] altérer, gâter, corrompre, infecter, empoisonner.    - omnes se Britanni vitro inficiunt, Caes. B. G. 5: les Bretons se teignent en bleu extrait du pastel.    - inficere arma sanguine, Virg.: teindre les armes de sang.    - albus ora pallor inficit, Hor. Epod. 7, 15: la pâleur livide couvre leurs visages.    - inficitur teneras ore rubente genas, Tib. 3, 4, 32: une rougeur colore son visage aux joues tendres.    - infici debet (puer) iis artibus, Cic. Fin. 3, 2, 9: (l'enfant) doit se pénétrer de ces principes.    - principum vitiis infici, Cic. Leg. 3, 13, 30: être infecté par les vices des grands.    - inficere animum: imprégner l’âme.    - desidiâ animum inficere: corrompre l’âme par la paresse.
    * * *
        Inficio, inficis, pen. cor. infeci, infectum, inficere. Plin. Teindre ou frotter et enduire de quelque liqueur, Coulourer.
    \
        Senecta infecit caput. Tibul. Vieillesse a faict blanchir les cheveulx.
    \
        Inficere pocula veneno. Virgil. Empoisonner, Envenimer, Infaire, Infecter.
    \
        Inficere pueros artibus. Cic. Enseigner, Endoctriner, Instruire.
    \
        Teneros ac rudes inficiunt et flectunt vt volunt. Cic. Les teindent de telle couleur qu'ils veulent, Les enseignent à leur plaisir.
    \
        Inficere prauis moribus, ipinionum prauitate, et similibus. Liu. Cice. Corrompre et gaster, Infecter, Infaire, Empoisonner.

    Dictionarium latinogallicum > inficio

  • 15 irrigo

    irrĭgo (inrĭgo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] baigner par irrigation, arroser. [st2]2 [-] mouiller, humecter. [st2]3 [-] verser, répandre, diffuser.    - fessos sopor irrigat artus, Virg. En, 3, 511: le sommeil donne une nouvelle vigueur aux membres fatigués.    - sol irrigat caelum candore, Lucr. 5, 282: le soleil inonde le ciel de sa lumière.    - irrigare fletu genas, Sen. Phoen. 441: baigner ses joues de larmes.    - irrigare edentulo vino aetatem, Plaut. Poen. 3, 3, 86: se réchauffer de vin vieux.
    * * *
    irrĭgo (inrĭgo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] baigner par irrigation, arroser. [st2]2 [-] mouiller, humecter. [st2]3 [-] verser, répandre, diffuser.    - fessos sopor irrigat artus, Virg. En, 3, 511: le sommeil donne une nouvelle vigueur aux membres fatigués.    - sol irrigat caelum candore, Lucr. 5, 282: le soleil inonde le ciel de sa lumière.    - irrigare fletu genas, Sen. Phoen. 441: baigner ses joues de larmes.    - irrigare edentulo vino aetatem, Plaut. Poen. 3, 3, 86: se réchauffer de vin vieux.
    * * *
        Irrigo, irrigas, pen. corr. irrigare. Cic. Arrouser.

    Dictionarium latinogallicum > irrigo

  • 16 laniatus

    [st1]1 [-] lănĭātus, a, um: part. passé de lanio. - [abcl][b]a - déchiré. - [abcl]b - brisé.[/b]    - hic Priamiden laniatum corpore toto Deiphobum videt, Virg. En. 6: il voit Déiphobe, un fils de Priam, le corps tout déchiré.    - avec acc. de relat. - laniata genas, Virg. En. 12: (Lavinia) s'étant lacéré les joues. [st1]2 [-] lănĭātŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de déchirer, morsures. - [abcl]b - Tac. déchirements (de l'âme), remords.[/b]    - avium ferarumque laniatibus objectus, Val. Max. 1, 6, 11: exposé à la voracité des oiseaux de proie et des animaux sauvages.    - double datif - laniatui esse animalibus, Val. Max.: être la pâture des animaux.
    * * *
    [st1]1 [-] lănĭātus, a, um: part. passé de lanio. - [abcl][b]a - déchiré. - [abcl]b - brisé.[/b]    - hic Priamiden laniatum corpore toto Deiphobum videt, Virg. En. 6: il voit Déiphobe, un fils de Priam, le corps tout déchiré.    - avec acc. de relat. - laniata genas, Virg. En. 12: (Lavinia) s'étant lacéré les joues. [st1]2 [-] lănĭātŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de déchirer, morsures. - [abcl]b - Tac. déchirements (de l'âme), remords.[/b]    - avium ferarumque laniatibus objectus, Val. Max. 1, 6, 11: exposé à la voracité des oiseaux de proie et des animaux sauvages.    - double datif - laniatui esse animalibus, Val. Max.: être la pâture des animaux.
    * * *
        Laniatus, pen. prod. Particip. Despecé, Deschiré.
    \
        Capillos laniata. Ouid. Qui ha les cheveulx deschirez et rompuz.
    \
        Classis laniata. Ouid. Desrompue et desbrisee.
    \
        Laniatus, huius laniatus, pen. prod. Cic. Despecement, Deschirement, Descharonnement.

    Dictionarium latinogallicum > laniatus

  • 17 perfundo

    perfundo, ĕre, fūdi, fūsum - tr. - [st2]1 [-] verser dans, verser sur. [st2]2 [-] mouiller (un corps à la surface), tremper, baigner, inonder, arroser. [st2]3 [-] couvrir, recouvrir. [st2]4 [-] pénétrer (un corps), imbiber, imprégner, remplir, combler. [st2]5 [-] bouleverser, troubler.    - accepit vocem lacrimis Lavinia matris flagrantis perfusa genas, Virg. En. 12, 64: Lavinia écouta tout en larmes les paroles de sa mère, inondant ses joues brûlantes.    - it scissa veste Latinus, canitiem immundo perfusam pulvere turpans, Virg. En. 12, 611: Latinus s'en va, les vêtements déchirés, souillant ses cheveux blancs qu'il a recouverts d'une poussière immonde.
    * * *
    perfundo, ĕre, fūdi, fūsum - tr. - [st2]1 [-] verser dans, verser sur. [st2]2 [-] mouiller (un corps à la surface), tremper, baigner, inonder, arroser. [st2]3 [-] couvrir, recouvrir. [st2]4 [-] pénétrer (un corps), imbiber, imprégner, remplir, combler. [st2]5 [-] bouleverser, troubler.    - accepit vocem lacrimis Lavinia matris flagrantis perfusa genas, Virg. En. 12, 64: Lavinia écouta tout en larmes les paroles de sa mère, inondant ses joues brûlantes.    - it scissa veste Latinus, canitiem immundo perfusam pulvere turpans, Virg. En. 12, 611: Latinus s'en va, les vêtements déchirés, souillant ses cheveux blancs qu'il a recouverts d'une poussière immonde.
    * * *
        Perfundo, perfundis, perfudi, perfusum, pen. prod. perfundere. Liu. Jecter ou verser ou espandre de l'eaue, ou autre liqueur sur quelque chose, Tremper, Mouiller, Baigner.
    \
        Aqua feruenti a Rubrio ipso Philodamus perfunditur. Cic. Rubrius jecte de l'eaue bouillante sur Philodame.
    \
        Fluuiis perfundunt pecus magistri. Virgil. Baignent et trempent en rivieres.
    \
        Artus perfundere rore. Ouid. Arrouser.
    \
        Auro perfundere tecta. Seneca. Dorer les maisons.
    \
        Ensis perfunditur sanguine. Ouid. Est ensanglanté.
    \
        Perfundere animum religione, per translationem, pro Imbuere. Liu. Mettre en scrupule.
    \
        Perfundere animos suauitate. Cic. Remplir de doulceur.
    \
        Perfundere aliquem iudicio. Cic. Luy laver la teste par devant le juge.
    \
        Perfudit me horror. Cic. Une frayeur s'est espandue par tout mon corps.

    Dictionarium latinogallicum > perfundo

  • 18 scribo

    [st1]1 [-] scrībo, ĕre, scripsi, scriptum: - tr. -    - cf. gr. γράϕω.    - parf. sync. scripsti Plaut. As. 802, scripstis Enn. Tr. 239 ; inf. scripse LuciL. Sat. 29, 26. a - tracer, marquer avec le style, écrire.    - lineam scribere, Cic. Tusc. 5, 113: tracer une ligne.    - scribere cervum servumque u et o litteris, Quint. 1, 7, 26: écrire les mots cervum, servum avec un u et un o [uo ; ex. seruom]. --- cf. Quint. 1, 7, 4; 1, 7, 20, etc.    - litterae, quibus scita scribuntur, Cic. Leg. 2, 11: les caractères, avec lesquels sont écrits les décrets.    - terra scripta cum r uno, Varr. L. 5, 21: terra écrit avec un seul r.    - alicui stigmata scribere, Quint. 7, 4, 14, stigmatiser qqn.    - poét. scribere arva sanguineo gyro, Stat. Th. 11, 514: tracer sur le sol un cercle de sang. --- cf. Catul. 37, 10.    - fugitivo stigmata scribere, Quint. 7: marquer au fer rouge un esclave fugitif.    - ambas ungulis scribentibus genas, Prud.: les ongles égratignant les deux joues. b - mettre par écrit, composer, écrire.    - scribere historiam, Cic. Br. 287: écrire un ouvrage historique.    - scripta multa sunt et scribentur fortasse plura, Cic. Fin. 1, 11: j'ai beaucoup écrit et j'écrirai peut-être davantage.    - scribere laudationem mortis, Cic. Tusc. 1, 116: écrire, composer un éloge de la mort.    - scribere multa praeclare, Cic. Br. 32: composer beaucoup d'écrits remarquables.    - scribere librum, Cic. CM 54: composer un livre.    - scribere litteras ad aliquem, Cic. Att. 3, 9, 3: écrire une lettre à qqn.    - in Catone Majore, qui est scriptus ad te de senectute, Cic. Lael. 4: dans mon Cato Major, qui t'a été dédié et qui traite de la vieillesse.    - litterae honorificentissime scriptae, Cic. Att. 14, 13 b, 2: une lettre écrite en termes si flatteurs. c - rédiger, établir officiellement.    - [des lois, un sénatusconsulte]. --- Cic. Rep. 2, 54 ; 2, 61; Verr. 5, 177 ; Fam. 15, 6, 2, etc.    - [un testament, un traité]. --- Cic. de Or. 2, 24 ; Liv. 42, 12, 5.    - non scripta, sed nata lex, Cic. Mil. 10: une loi non écrite, mais innée. --- cf. Cic. Leg. 2, 13.    - scribendo adesse, Cic. Fam. 8, 8, 5 ; ad scribendum esse, Cic. Att 1, 19, 9: assister à la rédaction d'un sénatusconsulte.    - decemviros legibus scribendis creavimus, Liv. 4: nous avons créé les décemvirs pour rédiger nos lois.    - scribere: employer tels ou tels termes dans un acte. --- Cic. Br. 195 ; 197.    - quod scriptum est, Cic. Br. 196: la lettre d'un acte.    - scripsit ut heredes jurarent se curaturos ut ex sua cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret, Cic. Verr. 2, 1: il rédigea cette clause: les héritiers devaient jurer de faire passer à Trébonius au moins la moitié de leur part.    - [rédiger des discours déjà prononcés]. --- Cic. Br. 91: Tusc. 4, 55. d - écrire = décrire, raconter.    - scribere rem versibus, Enn. d. Cic. Br. 76: raconter les faits en vers, traiter un sujet en vers.    - scribere res gestas alicujus, Hor. P. 74: écrire les exploits de qqn.    - scribere bellum, Liv. 21, 1, 1: raconter une guerre.    - scriberis hostium victor, Hor. O. 1, 6, 1: tu seras (décrit) célébré dans ta victoire sur les ennemis.    - scribere + prop. inf.: écrire que, mentionner que, raconter que.    - Africanum scribit Cato solitum esse dicere, Cic. Rep. 1, 27: Caton écrit que l'Africain avait l'habitude de dire...    - haec avis scribitur solere... Cic. Nat. 2, 124: on raconte que cet oiseau a l'habitude. --- cf. Tusc. 1, 114.    - scriptum est quaesivisse Socratem... Cic. Div. 1, 123: on rapporte que Socrate demanda... (nous lisons que...). g - écrire, composer, faire des ouvrages.    - Tarentinis scribere, Cic. Fin. 1, 7: écrire pour les gens de Tarente.    - Plato quo nemo in scribendo praestantior fuit, Cic. Rep. 2, 21: Platon, que personne ne surpassa comme écrivain. --- cf. Cic. Rep. 3, 13. h - faire savoir par écrit, par lettre, écrire.    - scribere ad aliquem (scribere alicui), Cic.: écrire à qqn.    - scribere ad aliquem de aliquo accuratissime, Cic.: recommander chaleureusement une personne à qqn.    - Brundisio proficiscens scripseram ad te quas ob causas in Epirum non essemus profecti, Cic. Att. 3: en partant de Brindes, je t'ai écrit pour quelles raisons je ne suis pas allé en Epire.    - scribes ad me, Cic. Att. 5, 4 2: tu m'écriras.    - scripsi ad Lamiam, Cic. Att. 5, 8, 3: j'ai écrit à Lamia.    - ut scribis, Cic. Att. 3, 27: comme tu me le dis dans ta lettre.    - scripsi ad te de Varronis erga me officio, Cic. Att. 2, 25, 1: je t'ai parlé des bons offices de Varron à mon égard. --- cf. Cic. Att. 2, 16, 11, etc.    - avec prop. inf. Graeceius ad me scripsit C. Cassium sibi scripsisse... Cic. Att. 15, 8, 2: Graeceius m'a écrit que C. Cassius lui avait écrit que... ii - écrire de (avec idée d'ordre, de conseil).    - scribere ut + subj.: donner par écrit l'ordre de, écrire de.    - scripsit (ut) veniret: il lui a écrit de venir.    - scribit Labieno... veniat, Caes. BG. 5, 46, 4: il écrit à Labiénus de venir. --- cf. Cic. Fam. 16, 4, 2 fin.    - scripsit ne veniret: il lui a écrit de ne pas venir.    - sua manu scripsit ne timeret statimque ad se veniret, Nep.: il lui écrivit de sa main de ne pas craindre et de venir aussitôt chez lui.    - ad me scripsit, ut in Italiam quam primum venirem, Cic. Att. 11, 7, 2: il m'a écrit de venir le plus tôt possible en Italie. --- cf. Cic. Att. 4, 14, 1.    - scribam ad illos ut... ne cui negent, Cic. Phil. 2, 32: je leur écrirai de ne répondre non à personne.    - Scipioni scribendum, ne bellum remitteret, Liv. 30, 23, 5: [il disait] qu'il fallait écrire à Scipion de ne pas ralentir la guerre.    - avec inf. Tac. An. 15, 25. jj - fig. graver, dessiner, broder, peindre.    - scribere acu, Sil. 14: broder.    - scribere animo (scribere in animo): graver dans son esprit.    - mihi scripta illa dicta sunt in animo, Ter.: ces paroles sont gravées dans mon coeur.    - scripsit Apollinem, Plin.: il peignit Apollon.    - frontem tabernae sopionibus scribam, Catul. 37: je peindrai des inscriptions obscènes sur la façade de votre taverne.    - tibi scribetur forma et situs agri, Hor. Ep. 1: on te dessinera le plan de la campagne.    - scribitur vestris Cynthia corticibus, Prop. 1: le nom de Cynthie est gravée sur vos écorces.    - scriberis Vario fortis et hostium victor, Hor. C. 1: Varius célébrera ton courage et tes victoires sur l'ennemi. k - inscrire, enrôler des soldats.    - Cic. Fam. 3, 3, 1 ; Sall. C. 32, 1; J. 43, 3 ; Liv. 21, 40, 3, etc.    - scribere sex milia colonorum Albam in Aequos, Liv. 10, 1, 1: inscrire six mille colons pour Albe chez les Eques.    - fig. scribe tui gregis hunc, Hor. Ep. 1, 9, 13: inscris-le dans ta troupe, parmi tes compagnons. ll - mentionner qqn dans son testament, instituer qqn comme héritier.    - scribere aliquem heredem, Cic. Mil. 48: instituer qqn héritier.    - scribere aliquem secundum heredem, Sall. J. 65, 1,: instituer qqn héritier en second. --- cf. Hor. S. 2, 5, 48. m - inscrire sur le livre de comptes.    - scribere nummos, Plaut. As. 440: faire un billet [de reconnaissance d'une dette]. --- cf. Dig. 26, 7, 9, 7.    - scribe decem (tabulas) a Nerio, Hor. S, 2, 3, 69: fais souscrire dix billets avec les formules dictées par Nérius.    - Lutius Titius scripsi me accepisse, Dig.: je, soussigné, Lutius Titius, reconnais avoir reçu... [st1]2 [-] scrībo, ōnis, m.: qui inscrit, recruteur.    - S.-Greg. Ep. 12, 30.
    * * *
    [st1]1 [-] scrībo, ĕre, scripsi, scriptum: - tr. -    - cf. gr. γράϕω.    - parf. sync. scripsti Plaut. As. 802, scripstis Enn. Tr. 239 ; inf. scripse LuciL. Sat. 29, 26. a - tracer, marquer avec le style, écrire.    - lineam scribere, Cic. Tusc. 5, 113: tracer une ligne.    - scribere cervum servumque u et o litteris, Quint. 1, 7, 26: écrire les mots cervum, servum avec un u et un o [uo ; ex. seruom]. --- cf. Quint. 1, 7, 4; 1, 7, 20, etc.    - litterae, quibus scita scribuntur, Cic. Leg. 2, 11: les caractères, avec lesquels sont écrits les décrets.    - terra scripta cum r uno, Varr. L. 5, 21: terra écrit avec un seul r.    - alicui stigmata scribere, Quint. 7, 4, 14, stigmatiser qqn.    - poét. scribere arva sanguineo gyro, Stat. Th. 11, 514: tracer sur le sol un cercle de sang. --- cf. Catul. 37, 10.    - fugitivo stigmata scribere, Quint. 7: marquer au fer rouge un esclave fugitif.    - ambas ungulis scribentibus genas, Prud.: les ongles égratignant les deux joues. b - mettre par écrit, composer, écrire.    - scribere historiam, Cic. Br. 287: écrire un ouvrage historique.    - scripta multa sunt et scribentur fortasse plura, Cic. Fin. 1, 11: j'ai beaucoup écrit et j'écrirai peut-être davantage.    - scribere laudationem mortis, Cic. Tusc. 1, 116: écrire, composer un éloge de la mort.    - scribere multa praeclare, Cic. Br. 32: composer beaucoup d'écrits remarquables.    - scribere librum, Cic. CM 54: composer un livre.    - scribere litteras ad aliquem, Cic. Att. 3, 9, 3: écrire une lettre à qqn.    - in Catone Majore, qui est scriptus ad te de senectute, Cic. Lael. 4: dans mon Cato Major, qui t'a été dédié et qui traite de la vieillesse.    - litterae honorificentissime scriptae, Cic. Att. 14, 13 b, 2: une lettre écrite en termes si flatteurs. c - rédiger, établir officiellement.    - [des lois, un sénatusconsulte]. --- Cic. Rep. 2, 54 ; 2, 61; Verr. 5, 177 ; Fam. 15, 6, 2, etc.    - [un testament, un traité]. --- Cic. de Or. 2, 24 ; Liv. 42, 12, 5.    - non scripta, sed nata lex, Cic. Mil. 10: une loi non écrite, mais innée. --- cf. Cic. Leg. 2, 13.    - scribendo adesse, Cic. Fam. 8, 8, 5 ; ad scribendum esse, Cic. Att 1, 19, 9: assister à la rédaction d'un sénatusconsulte.    - decemviros legibus scribendis creavimus, Liv. 4: nous avons créé les décemvirs pour rédiger nos lois.    - scribere: employer tels ou tels termes dans un acte. --- Cic. Br. 195 ; 197.    - quod scriptum est, Cic. Br. 196: la lettre d'un acte.    - scripsit ut heredes jurarent se curaturos ut ex sua cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret, Cic. Verr. 2, 1: il rédigea cette clause: les héritiers devaient jurer de faire passer à Trébonius au moins la moitié de leur part.    - [rédiger des discours déjà prononcés]. --- Cic. Br. 91: Tusc. 4, 55. d - écrire = décrire, raconter.    - scribere rem versibus, Enn. d. Cic. Br. 76: raconter les faits en vers, traiter un sujet en vers.    - scribere res gestas alicujus, Hor. P. 74: écrire les exploits de qqn.    - scribere bellum, Liv. 21, 1, 1: raconter une guerre.    - scriberis hostium victor, Hor. O. 1, 6, 1: tu seras (décrit) célébré dans ta victoire sur les ennemis.    - scribere + prop. inf.: écrire que, mentionner que, raconter que.    - Africanum scribit Cato solitum esse dicere, Cic. Rep. 1, 27: Caton écrit que l'Africain avait l'habitude de dire...    - haec avis scribitur solere... Cic. Nat. 2, 124: on raconte que cet oiseau a l'habitude. --- cf. Tusc. 1, 114.    - scriptum est quaesivisse Socratem... Cic. Div. 1, 123: on rapporte que Socrate demanda... (nous lisons que...). g - écrire, composer, faire des ouvrages.    - Tarentinis scribere, Cic. Fin. 1, 7: écrire pour les gens de Tarente.    - Plato quo nemo in scribendo praestantior fuit, Cic. Rep. 2, 21: Platon, que personne ne surpassa comme écrivain. --- cf. Cic. Rep. 3, 13. h - faire savoir par écrit, par lettre, écrire.    - scribere ad aliquem (scribere alicui), Cic.: écrire à qqn.    - scribere ad aliquem de aliquo accuratissime, Cic.: recommander chaleureusement une personne à qqn.    - Brundisio proficiscens scripseram ad te quas ob causas in Epirum non essemus profecti, Cic. Att. 3: en partant de Brindes, je t'ai écrit pour quelles raisons je ne suis pas allé en Epire.    - scribes ad me, Cic. Att. 5, 4 2: tu m'écriras.    - scripsi ad Lamiam, Cic. Att. 5, 8, 3: j'ai écrit à Lamia.    - ut scribis, Cic. Att. 3, 27: comme tu me le dis dans ta lettre.    - scripsi ad te de Varronis erga me officio, Cic. Att. 2, 25, 1: je t'ai parlé des bons offices de Varron à mon égard. --- cf. Cic. Att. 2, 16, 11, etc.    - avec prop. inf. Graeceius ad me scripsit C. Cassium sibi scripsisse... Cic. Att. 15, 8, 2: Graeceius m'a écrit que C. Cassius lui avait écrit que... ii - écrire de (avec idée d'ordre, de conseil).    - scribere ut + subj.: donner par écrit l'ordre de, écrire de.    - scripsit (ut) veniret: il lui a écrit de venir.    - scribit Labieno... veniat, Caes. BG. 5, 46, 4: il écrit à Labiénus de venir. --- cf. Cic. Fam. 16, 4, 2 fin.    - scripsit ne veniret: il lui a écrit de ne pas venir.    - sua manu scripsit ne timeret statimque ad se veniret, Nep.: il lui écrivit de sa main de ne pas craindre et de venir aussitôt chez lui.    - ad me scripsit, ut in Italiam quam primum venirem, Cic. Att. 11, 7, 2: il m'a écrit de venir le plus tôt possible en Italie. --- cf. Cic. Att. 4, 14, 1.    - scribam ad illos ut... ne cui negent, Cic. Phil. 2, 32: je leur écrirai de ne répondre non à personne.    - Scipioni scribendum, ne bellum remitteret, Liv. 30, 23, 5: [il disait] qu'il fallait écrire à Scipion de ne pas ralentir la guerre.    - avec inf. Tac. An. 15, 25. jj - fig. graver, dessiner, broder, peindre.    - scribere acu, Sil. 14: broder.    - scribere animo (scribere in animo): graver dans son esprit.    - mihi scripta illa dicta sunt in animo, Ter.: ces paroles sont gravées dans mon coeur.    - scripsit Apollinem, Plin.: il peignit Apollon.    - frontem tabernae sopionibus scribam, Catul. 37: je peindrai des inscriptions obscènes sur la façade de votre taverne.    - tibi scribetur forma et situs agri, Hor. Ep. 1: on te dessinera le plan de la campagne.    - scribitur vestris Cynthia corticibus, Prop. 1: le nom de Cynthie est gravée sur vos écorces.    - scriberis Vario fortis et hostium victor, Hor. C. 1: Varius célébrera ton courage et tes victoires sur l'ennemi. k - inscrire, enrôler des soldats.    - Cic. Fam. 3, 3, 1 ; Sall. C. 32, 1; J. 43, 3 ; Liv. 21, 40, 3, etc.    - scribere sex milia colonorum Albam in Aequos, Liv. 10, 1, 1: inscrire six mille colons pour Albe chez les Eques.    - fig. scribe tui gregis hunc, Hor. Ep. 1, 9, 13: inscris-le dans ta troupe, parmi tes compagnons. ll - mentionner qqn dans son testament, instituer qqn comme héritier.    - scribere aliquem heredem, Cic. Mil. 48: instituer qqn héritier.    - scribere aliquem secundum heredem, Sall. J. 65, 1,: instituer qqn héritier en second. --- cf. Hor. S. 2, 5, 48. m - inscrire sur le livre de comptes.    - scribere nummos, Plaut. As. 440: faire un billet [de reconnaissance d'une dette]. --- cf. Dig. 26, 7, 9, 7.    - scribe decem (tabulas) a Nerio, Hor. S, 2, 3, 69: fais souscrire dix billets avec les formules dictées par Nérius.    - Lutius Titius scripsi me accepisse, Dig.: je, soussigné, Lutius Titius, reconnais avoir reçu... [st1]2 [-] scrībo, ōnis, m.: qui inscrit, recruteur.    - S.-Greg. Ep. 12, 30.
    * * *
        Scribo, scribis, scripsi, scriptum, scribere. Escrire.
    \
        Corticibus scribere. Propert. En escorce.
    \
        Scribere sua manu. Cic. Escrire de sa propre main.
    \
        Alicui salutem scribere. Plaut. Le saluer, ou se recommander à luy par lettres.
    \
        Scribere. Terent. Escrire, Composer, ou faire quelque euvre et livre.
    \
        De malis Graecis Latine scripta deterius. Ci. Livres plus mal couchez en Latin, qu'ils n'estoyent en Grec dont ils sont prins.
    \
        Aliquem haeredem scribere. Martial. Faire son heritier.
    \
        Scribere seruo libertatem. Vlp. Luy laisser liberté par testament, Ordonner par testament qu'il soit mis en liberté.
    \
        Nummos alicui scribere. Plautus. Faire bailler argent par la banque.
    \
        Supplementum scribere legionibus. Cic. Parfournir les legions.
    \
        In animo scribere. Terent. Imprimer en l'esprit.
    \
        In aqua scribere. Catul. Oublier.
    \
        Scribere. Plin. Peindre.

    Dictionarium latinogallicum > scribo

  • 19 inficio

    īn-ficio, fēcī, fectum, ero (facio), mit etwas anmachen, d.h. mit etwas so vermischen, daß es dessen Geschmack od. Farbe annimmt u. so seine natürliche Beschaffenheit wenn nicht verliert, doch verändert, I) im allg.: hoc (dictamno) fusum labris splendentibus amnem (= aquam) inficit, macht das Wasser mit Diktamnum an = teilt ihm seine Kraft mit, indem sie den Saft aus den Stengeln ausdrückt, Verg.: pinnas, quas meo gremio nectarei fontis infeci, mit nektarischem Quell befeuchtet, Apul.: aër infectus (verseuchte), Plin. – carnes lasere infectae, angemacht, Apul.: alieno sapore infici, den Geschmack von anderen Dingen annehmen (v. Oliven), Plin.: mel infectum fronde, der den Laubgeschmack angenommen hat, Plin. – poet., Scythas tepidā Phoebus inficiet rotā = beleuchten u. erwärmen, Sen. poët.
    II) insbes.: A) mit einer Farbe anmachen, tränken = färben, 1) eig.: lanas, Plin.: infecta conchylio lana, Plin.: cera etiam, quā ungere solent naves, inficitur (sc. colore Veneto), wird damit gefärbt, Veget. mil. – v. Bemalen, se vitro (v. den Britanniern), Caes.; vgl. Britanni vitro corpora (am K.) infecti, Mela: palpebrae infectae mulieribus, Plin.: lumina caeruleis infecta notis, Claud. – v. Färben, Tränken mit Blut, aequor, rives sanguine, Hor.: undas hostili cruore, Val. Max.: quem locum Galba moriens san-
    ————
    guine infecerat, Tac.: cum quidem eius civili sanguine non inquinatas solum manus, sed infectas ait, Sen. rhet: infectas sanguine habere manus, Prop.: arma sanguine sparsoque infecta cerebro, Verg.: so auch bl. inf. flumina, Lact.: infecta maria, Plin. pan. – v. Färben der Wolken durch die Sonne, sic ut nubes infici possint, ita sol ad hoc apte ponendus est, Sen. – v. Bräunen, Schwärzen der Sonne usw., infecta lintea, schwarze Segel, Catull.: infecti sole populi, Plin.: (Phoebus) flammā propiore nudos inficit Indos, Sen. poët.: veluti infecta fumo iaspis, Plin. – v. Verdunkeln des Tageslichts durch Rauch usw., nigri volumina fumi infecere diem, Ov.: (Megaera) Phoebi serenos infecit radios, Claud. – v. Verdunkeln des Feuers der Augen, nox oculorum infecerat ignes, Claud. – v. Röten der Wangen, des Antlitzes, niveas infecerat igni solque pudorque genas, erglühen lassen, Claud.: rubor igneus inficit ora, Lucan.: ut virgo deducta marito inficitur teneras, ore rubente, genas, die Wangen der Braut erglühen, Tibull. – v. Entfärben der Gesichtsfarbe, ora pallor albus inficit, Hor.: infectae pallore genae, Claud.
    2) übtr., benetzen, tränken (puer) iam infici debet iis artibus, quas si dum est tener combiberit, ad maiora veniet paratior, Cic. de fin. 3, 9: qui magisterio quodam et ductu vitae colorat mores adulescentium et velut murice probitatis inficit, Ambros. de off. 1, 43,
    ————
    211: quemadmodum lana quosdam colores semel ducit, quosdam nisi saepius macerata et recocta non perbibit, sic alias disciplinas ingenia, cum accepere, protinus praestant; haec (sc. sapientia) nisi alte descendit et diu sedit et animum non coloravit, sed infecit, nihil ex his, quae promiserat, praestat, dem G. nicht die volle Färbung, sondern nur einen äußern Anstrich gegeben, Sen. ep. 71, 31: crebrae et muliebribus blandimentis infectae epistulae, Tac. hist. 1, 74.
    B) mit etwas Schädlichem, mit Gift usw. anmachen, tränken = vergiften, 1) eig.: nos sagittas tingimus..., flumina inficimus, Plin. – ubi fontes potu infecit (serpens), Sen.: pocula veneno infecta, Iustin. – poet., Gorgoneis Alecto infecta venenis, angetan mit den Schlangenhaaren (u. daher vergiftend), Verg. – vom Vergiften, Verpesten, Anstecken durch pestilenzialische Dünste und Krankheiten, quique halitus exit ore niger Stygio vitiatas inficit herbas, Ov.: infectum caelum, Claud.: corrupitque lacus, infecit pabula tabo, Verg.: infice tabe tuā natarum Cecropis unam, Ov.: aliquis locus urinā infectus, Schol. Pers. 1, 112.
    2) übtr., vergiften, verpesten, anstecken, beflecken (aber stärker als inquinare), nos umbris, deliciis, otio, languore animum infecimus, Cic.: qui teneros et rudes cum acceperunt, inficiunt et flectunt, quo volunt, Cic.: diu in istis vitiis iacuimus; elui difficile est;
    ————
    non enim inquinati sumus (befleckt), sed infecti (angesteckt), Sen.: ut cupiditatibus principum et vitiis infici solet tota civitas, sic emendari et corrigi continentiā, Cic.: qui hinc integri et sinceri Romam eunt... imbuti illinc et infecti Romanis delenimentis redeunt, Liv.: legiones velut tabie infectae, Tac.: rex hostium artibus infectus, Tac.: ebenso homines superstitione infecti, Tac. – vereor, ne hoc, quod infectum est, serpat longius, die jetzige Ansteckung = der bereits angerichtete Schaden, Cic. ad Att. 1, 13, 3. – poet., aliis sub gurgite vasto infectum eluitur scelus, das Verbrechen, von dem sie angesteckt wurden, der Sünde Schandfleck, Verg. Aen. 6, 741 sq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inficio

  • 20 inumbro

    in-umbro, āvi, ātum, āre, I) mit Schatten bedecken, beschatten, überschatten, verdunkeln, 1) eig., v. den Wolken, terra inumbratur quā nimbi cumque feruntur, Lucr. 5, 289: inumbrante vesperā, da der Abend einbrach, Tac. hist. 3, 19. – bes. v. Bäumen, Sträuchern, vestibulum, Verg.: cunctas dominationis suae partes, Val. Max.: exstructos toros obtentu frondis, Verg.: ora coronis, Lucr.: quae (areola) quattuor platanis inumbratur, Plin. ep.: nemora, quibus (Anio) inumbratur, Plin. ep.: multā riparum amoenitate inumbratus (Cydnus), Curt.: amnis viventibus utrimque silvis inumbratus, Quint. – v. Tüchern usw., velis forum, Plin. 19, 24: stridentia colla Gorgonos (= Gorgonis) obtentu pallae fulgentis inumbrat, Claud. rapt. Pros. 2, 26. – v. Barte, ante genas dulces quam flos iuvenilis inumbret, Claud. Olybr. et Prob. cons. 69: iuvenis quidam commodum lanoso barbitio genas inumbrans, Apul. met. 5, 8. – 2) übtr., verdunkeln, in Schatten stellen, verschleiern, imperatoris adventu legatorum dignitas inumbratur, Plin. pan. 19, 1: ne luctuosum monumentum laeta saecula inumbrare videatur, Cod. Iust. 1, 17, 2. § 6: inumbrata quies, verschleierte, scheinbare, Cels. dig. 41. 2, 18. § 1: Ggstz., quibus breviter expositum est et quod antea obtinebat (galt) et quod postea desuetudine inumbratum ab imperiali remedio illuminatum est (ans Licht
    ————
    gezogen worden ist), Iustin, inst. prooem. § 5. – II) im Schattenrisse entwerfen, solarium, Varro LL. 6, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inumbro

См. также в других словарях:

  • Genas — País …   Wikipedia Español

  • Genas — is a small town and commune of the Rhône department of central eastern France, located approximately 9 miles (14 km) east south east of Lyon.The town includes the hamlets of Azieu and Vurey, and has a total population of approximately 11,700.The… …   Wikipedia

  • genas — gènas dkt …   Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas

  • genas — statusas T sritis chemija apibrėžtis DNR molekulės dalis, kurioje užkoduota genetinė informacija. atitikmenys: angl. gene rus. ген …   Chemijos terminų aiškinamasis žodynas

  • genas — statusas T sritis Kūno kultūra ir sportas apibrėžtis Paveldimos informacijos biologinis vienetas, esantis tam tikroje chromosomos vietoje ir gebantis save atgaminti. kilmė gr. genos – giminė, kilmė atitikmenys: angl. gene vok. Gen, n rus. ген …   Sporto terminų žodynas

  • genas — statusas T sritis augalininkystė apibrėžtis DNR molekulės dalis, kurioje yra užkoduota genetinė informacija. atitikmenys: angl. gene rus. ген …   Žemės ūkio augalų selekcijos ir sėklininkystės terminų žodynas

  • Genas — 45° 43′ 56″ N 5° 00′ 10″ E / 45.7322222222, 5.00277777778 …   Wikipédia en Français

  • Genas — Original name in latin Genas Name in other language Genas State code FR Continent/City Europe/Paris longitude 45.73215 latitude 4.99943 altitude 231 Population 12878 Date 2012 01 18 …   Cities with a population over 1000 database

  • genas inhibitorius — statusas T sritis augalininkystė apibrėžtis Nealelinis genas, kuris visiškai slopina fenotipinį kitų genų reiškimąsi. atitikmenys: angl. epistatic gene rus. эпистатичный ген ryšiai: sinonimas – epistazinis genas sinonimas – slopinantysis genas… …   Žemės ūkio augalų selekcijos ir sėklininkystės terminų žodynas

  • genas modifikatorius — statusas T sritis augalininkystė apibrėžtis Nealelinis genas, kuris keičia įvairias pagrindinio geno savybes. atitikmenys: angl. modifier gene rus. ген модификатор ryšiai: sinonimas – vyravimo modifikatorius sinonimas – dominavimo modifikatorius …   Žemės ūkio augalų selekcijos ir sėklininkystės terminų žodynas

  • genas mutatorius — statusas T sritis augalininkystė apibrėžtis Genas, padidinantis kitų to paties organizmo genų mutavimo dažnį. atitikmenys: angl. mutator gene rus. ген мутатор …   Žemės ūkio augalų selekcijos ir sėklininkystės terminų žodynas

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»